Student activist Mahdieh Golroo from prison to her husband: “Our best days are yet to come” | Persian2English
Student activist Mahdieh Golroo recently wrote a heart-warming letter from Evin prison to her husband Vahid Lalipour. They are both imprisoned.
Editor’s note: Vahid Lalipour was arrested by Iranian authorities and taken to prison to serve his sentence on August 23, 2011, the day of his wedding anniversary with his wife. Mahdieh Golroo has been imprisoned since December 2, 2009. Visit the Mahdieh Golroo Facebook support page and the Vahid Lalipour Facebook support page.
Mahdieh Golroo: Our best days are yet to come
Letter translated to English by Arash Azizi, Persian2English
My heart has been exposed…
I want to write of [a great and strange experience] that is perhaps the only reason I am compelled to write nowadays- [the experience of]: [hearing] silence in cries, [seeing] a flicker of light in the heart of darkness, [feeling] the warmth of July in the cold of January, sensing [you are] close while away, burning but not dying, a miracle [occurring] in the heart of passivity, wakefulness while asleep, dreaming while having a nightmare, [being] a canary among the crows.
[This experience] is something that I don’t know how to express, even when every part of my existence is filled with it. Something is inside of me like a white stone inside a well. [This thing], for me, is both happiness and sadness. If one stares at my eyes, one could see it and would be sadder than when hearing the saddest story and, at the same time, happier than after nocturnal feasts of drinking.
I want to talk of a unique experience- of love behind tall walls, of reaching one another in the heart of separation. I am referring to my love: a novel experience that I thought it unjust to not describe.
It is now two years and two months since I have been living in Heaven [Mahdieh is sarcastically referring to Evin prison]! Month after month, I would tell myself that I was under the dust and that I had broken and died. But, I have survived, and now I am writing.
The first three months of my detention was accompanied by the bitter detention of my beloved [Mahdieh and Vahid were arrested together on December 2, 2009]. [Vahid’s detention] had made a graveyard out of my solitary cell, and it was the hope for freedom I had for my other half that got me through the days. It seemed as though I was whispering to myself: All those attempts for us to be one- the months of insistence, an insistence on living together- and now…
After three months [following Vahid’s initial release from prison], it was as if half of my bodily cells had experienced the freedom of walking in the streets. I thought about what he was doing. Was he at home or out? [I thought about] where he breathed in that 60 square-meter-large heaven [Mahdieh is referring to her home with Vahid].
When I heard Shabnam [Madadzadeh’s] phone [privileges] were cut, I told Atefeh [Nabavi]: “If I don’t hear Vahid’s voice every day, I will die.” In November 2010, after the phones were cut [for the women political prisoners], I told myself that the only way to live is to see [Vahid]. Until a few months ago, my only nightmare was the imprisonment of my existence, of my Vahid in chains. I was so horrified by this nightmare that it would not leave me during my sleep or while I was awake.
[Before] every meeting, I worried that he may not appear behind that dusty glass, and then, what would I do? I did not know that on the night of my birthday, a few steps away, only a few breaths away, [Vahid was also imprisoned]….
Wow, how horrible those moments were and how hard it was when Atefeh told me that the house [Vahid and I had] built with our wishes was now empty!
I had always said that, when Vahid is free, it is as if I am [also free], and I don’t feel the depth of these cold [prison] bars. I can bear everything here, but I can’t bear knowing that Vahid wakes up to the heavy sound of loudspeakers [in the prison] every morning. [I can’t bear] for his kind steps to be limited to the tall walls that makes you feel vertigo! [I can’t bear] that he is unable to eat the foods he wants! Every pretty picture I see, I say to myself: maybe he wants to be here.
With every snowfall, I become worried [for Vahid]. What if the shift doctor is not there? What if the medicine runs out? What if the guard is not there to take him to the hospital? All that was once simple is now difficult. I have discovered that I love him more than myself and my wishes.
Sometimes, I stand for hours behind the wall- which [feels] like the Berlin Wall or the Great Wall of China- separating us. I stand there and talk of our memories. The memories don’t allow me to be alone for even a second. [I talk about the] days ahead when we will build something better than what we [had already] built. Our best days are yet to come!
I always thought that not seeing him [would be] the hardest catastrophe, but these past four months have been harder for me than when I was unable to meet with him. [At least before], I knew that if he missed me, he could stare at our photos and take a long walk to rid himself of the sadness. But, here, [Vahid is alone with] his bed. Love, however, will come to the rescue.
When everybody’s ovens are full of coals and the warmth fills their houses, we are here- our existence is warm with the coals we have made ourselves. It is warm, very warm.
The patience of these years has brought the gift of love, which has created a fire in me that neither terror or separation could challenge. Love is the reward received after suffering for a heart that is not attached to the lowly material pleasures.
The loving prisoner is always more patient, for she can say sadly, quietly, and proudly: “They can take whatever I have from me. And, the only thing hiding in the heart that is undetectable is love that is not lost, not reduced. And, that makes you hopeful that you would be dead if you were not a lover. And now, I, with no spite for all the bitterness that I have experienced and seen, write of this suffering that makes love grow. There were days when I lost everything: youth, passion, freedom. But, the love remained and will help me to one day experience all that again: youth, passion and freedom.”
Now, every time that I pass Darband (a popular area in Tehran], I closely look at the trees and the path. Maybe his kind eyes made the place sacred. I look at my steps- perhaps I could step on his strong and stable footsteps. I am talking about an experience that makes me burn like a phoenix and feel anew every day.
How can [one] not experience love? Crying for it is like the happiness of possessing a gem. A human’s love is more hopeful than them, more sad than them, and more enduring than them. I love “love” more than humans. I am able to live without another human in my cell, but not without love… And how beautiful it is to think of love in the midst of all the good and bad news in the prison.
What would be a life without love- a life without the constant antidote that makes your memories and moments immortal? In the moments that I was drowning in the sadness of separation, it was the happiness of these emotions that sent me to the skies.
* Inspired by the love of Nazim Hikmet and Anna Akhmatova whose poems were my mirror of love in the prison.
Mahdieh Golroo
Evin prison
دیدی که رسوا شد دلم…
می خواهم از چیزی بگویم که شاید تنها گفتن از آن مرا در این روزها وادار به نوشتن می کند، تجربه ای عظیم و عجیب! از سکوتی در فریاد، روزنه نور در دل تاریکی، گرمای مرداد در سردی دی، از قریب شدن در غربت، سوختن و تمام نشدن، معجزه ای در دل سکون، بیداری در خواب، رؤیا در کابوس، قناری میان کلاغ ها، از چیزی که نمی دانم چگونه باید به سخن و کلام آورد درحالی که ذره ذره وجودم از آن لبریز است. چیزی درونم است چون سنگی سپید درون چاهی، برایم شادی است و اندوه. در چشمانم خیره اگر کسی شود آن را خواهد دید و غمگین تر از آنی خواند شد که داستانی اندوهزا شنیده باشد و شادتر از میگساری شبانه. می خواهم از تجربه ای یگانه بگویم، از عشق پشت دیوارهای بلند، از وصال در بطن فراغ. من از عاشقانه ام می گویم! تجربه ای ناب که نگفتن از آن را جدای از معرفت یافتم.
حالا ۲ سال و ۲ ماه از آخرین تجربه زیستنم در بهشت می گذرد! ماههایی که بارها گفتم خاک شدم، شکستم و مُردم اما ماندم و حالا می نویسم. ۳ ماه اول بازداشتم با تلخی بازداشت جانم همراه بود که انفرادی را به قبری بدل می ساخت و من با امید آزادی نیمی از وجودم روزگار می گذراندم، پس از آن بارها به خود نگاه کردم و گویی با خود نجوا می کنم که آن همه تلاش برای یکی شدن، ماهها سماجت و اصرار برای هم خانه بودن و حالا…
پس از ۳ ماه گویی نیمی از سلولهایم آزادی را تجربه می کرد، قدم زدن در خیابان، فکر به اینکه اکنون چه می کند، در خانه است یا بیرون! روی کدام مبل و کجای آن بهشت ۶۰ متری نفس می کشد!
وقتی شنیدم تلفن شبنم قطع شده به عاطفه گفتم «اگر من هر روز صدای وحید را نشنوم می میرم» آبان ۸۹ بعد از قطعی تلفن به خود گفتم تنها راه ادامه حیات ملاقات است اما روزگار ثابت کرد جان سخت شده ام و شرمنده عشق شدم. تا چند ماه پیش تنها کابوس من به بند کشیده شدن تمام وجودم بود، زندانی شدن وحیدم. آنقدر از این کابوس وحشت داشتم که در خواب و بیداری رهایم نمی کرد، هر ملاقات نگران اینکه شاید پشت شیشه های زنگ آلود نباشد و آنوقت «من چه خواهم کرد؟» و همیشه فاجعه پیش از انتظار تو در راه است. شب تولدم نمی دانستم چند قدم آنطرف تر، تنها چند نفس آن سوتر…
وای چه وحشتناک بود آن لحظه ها و چه سخت عاطفه به من گفت خانه مان که با آرزو ساختیم خالی است!
همیشه می گفتم با آزادی وحید گویی من آزادم و سنگینی این میله های سرد را حس نمی کنم، برای من همه چیز اینجا تحمل کردنی بود اما نمی توانستم تحمل کنم وحید مجبور باشد برای آمار صبح با صدای مهیب بلندگو بیدار شود! قدم های مهربانش محدود به دیوارهای بلندی شود که از دور زدن به سرگیجه می رسی! غذایی که دلش می خواست را نخورد! با دیدن هر تصویر زیبا در دل می گویم شاید دلش بخواهد اینجا باشد، حالا با هر برف نگرانم، اگر دکتر شیفت نباشد، اگر دارو تمام شده باشد! اگر مأمور نباشد که او را به بهداری ببرد! من عشق را در نهایت دریافتم، که هر آنچه برایم ساده بود حالا سخت شد، من دریافتم که او را بیشتر از خود و آرزوهایم دوست دارم.
گاهی ساعت ها روبروی دیواری که همچون دیوار برلین، دیوار چین یا دیوار حایل ما را که در چند قدمی هم هستیم تا مرز ۱۵ روز یک بار ملاقات دور می کند، می ایستم و حرف می زنم و از خاطراتمان می گویم، این شکنجه گران بی رحم، این خاطرات که لحظه ای رهایم نمی کند و از اینکه روزهایی در راهند که بهتر از آنچه را که ساخته ایم خواهیم ساخت، بهترین روز ما هنوز نرسیده است! همیشه فکر می کردم ندیدنش سخت ترین فاجعه است اما این ۴ ماه سختتر از بی ملاقاتی بر من گذشت که می دانستم اگر دلش تنگ شود به عکس هایمان خیره خواهدشد و با قدم زدن طولانی غم را از دل می برد، اما اینجا تو هستی و تخت. اما عشقت رسد به فریاد، لحظه ای که در اجاق همه ذغال و در خانه همه گرماست ما اینجاییم حسرتی، که وجودمان از ذغالی خودساخته گرم است، گرم گرم.
صبوری این سالها هدیه عشق است به من که آتشی را در من آفرید که نه وحشت، نه دوری نتوانست بر آن چیره شود، عشق پاداش است پس از رنج برای دلی که به لذت حقیر مادی دلبسته نباشد.
زندانی عاشق همیشه صبورتر است، که غمگین، آرام و سرافراز می تواند بگوید « من هر آنچه داشتم توانستند بگیرند و تو تنها چیزی در قلبت پنهان می کنی که نایافتنی است و آن عشق است که گم نمی شود، نمی کاهد و تو را امیدوار می کند، شاید پیشتر از اینها می مُردم اگر عاشق نبودم!! و حالا من بی هیچ کینه از تلخی هایی که تجربه کرده ام و دیدم می نویسم، که چنین رنجی عشق را بارور می سازد، روزهایی بود که من همه چیز را گم کردم، جوانی، شور و آزادی را اما عشق ماند و مرا مدد داد، تا روزی جوانی و شور و آزادی را دوباره تجربه کنم.
آه، حالا هر بار که از دربند می روم به درخت ها و مسیر بادقت می نگرم شاید چیزی قبلتر چشمان پرمهرش آن را متبرک ساخته باشد، به قدمهایم نگاه می کند شاید جای پای قدمهای محکم و استوار او بگذارم که سخت ترین سختی ها و تاریک ترین لحظه از من نخواست چیزی که در توانم نباشد!! من از تجربه ای می گویم که همچون ققنوس مرا به سوختن وامی دارد و هر روز از نو تازه می سازد، چطور می توانید عشق را تجربه نکنید که هر بار گریستن برایش شعف داشتن گوهری است. عشقِ انسانها امیدوارتر از آنها، غمگین تر از آنها و دیرزی تر از آنهاست، من عشق را بیشتر از انسانها دوست دارم، بدون انسانی دیگر در انفرادی زیستن توانستم اما بدون عشق… و چه زیباست اندیشیدن به عشق در میان اخبار خوب و بد زندان.
حیف است حیف از عمری که جدا از عشق بگذرد، جدای از اکسیر جاودانی که خاطرات و لحظه هایت را جاودانه می سازد من لحظه هایی را در غم فراغ غوطه خوردم که از شادی چنین حسی به سما می شدم.
* با الهام از عشق ناظم و آناآخماتوا در زندان که شعرهایشان آینه عشقم بود.۷
مهدیه گلرو
